به گزارش میراث آریا، خیلی اشتباه است اگر فکر کنیم که تمام جذابیت سفر به بازدید از جاذبه‌ های تاریخی و فرهنگی محدود می‌ شود، درست است که باید در طول سفر از جاده لذت برد و از معاشرت با مردم محلی و تماشای فرهنگ و آداب و رسوم آن ها و خرید سوغاتی و یادگاری غافل نشد اما امتحان کردن غذاهای محلی به تنهایی می تواند هدف یک سفر باشد.

هرچند تاکنون گام های زیادی برای به رخ کشیدن میراث غذایی ایران برداشته شده اما هنوز فرهنگ غذایی، سوغات، شیرینی ها و به طور کلی میراث غذایی در بسیاری از شهرهای ایران ناشناخته باقی مانده است.

امسال در هفته گردشگری، ششمین روز با عنوان «گردشگری و غذاهای ایرانی» نامگذاری شده، عنوانی که یادآوری می کند در عرصه تجارت جهانگردی و صادرات فرهنگ، ثروتی بی‌نهایت گسترده‌تر و عمیق‌تر از نفت و گاز وجود دارد.
حدود 40 درصد هزینه‌ گردشگران را تهیه خوراک تشکیل می‌دهد

با توجه به اینکه حدود 40 درصد هزینه‌ گردشگران را تهیه خوراک تشکیل می‌دهد، گردشگری خوراک می تواند پاسخی به این باشد که کجا، چه طور، چه زمانی و چرا باید خوراکی‌ها را خورد و نوشید، در همین راستا شما در گردشگری خوراک می توانید با تنوع خوراک و نوشیدنی، شیوه آماده کردن خوراک، میکروبیولوژی خوراک و نوشیدنی، رژیم‌ها و حتی نحوه کاشت و داشت مواد گیاهی و گوشتی به خوبی آشنا شوید.

وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی یکی از افرادی است که علاقه و توجه خود به این سبک از گردشگری را در سفرهایی که داشته نشان می دهد و تجربیات خود را در قالب متن یا فیلم با مخاطبان خود در فضای مجازی به اشتراک می گذارد.

او در قم به قهوه دالاس می رود، در سفرش به یزد سراغ پشمک حاج خلیفه را می‌گیرد، معنی شلغم را به انگلیسی از مرمت کار یزدی جویا می‌شود، در زنجان پای دیزی سنگی بازار توضیح می‌دهد که «هزار نوع غذای فرنگی مانند پیتزا و لازانیا هم جای آبگوشت را نمی‌گیرد حداقل برای ما که جزو میراث‌فرهنگی هستیم» و در دفتر کارش خود از کباب بناب رونمایی می کند تا نشان دهد به موضوع خوراک بسیار اهمیت می‌دهد.

چرا شبکه خوراک راه اندازی نشد؟

مهندس ضرغامی در یکی از صحبت هایش افسوس بزرگ خود را عدم راه اندازی شبکه خوراک عنوان می کند و چنین می گوید: «شبکه خوراک بسیار مهم است، امروز بسیاری از شبکه‌های ماهواره‌ای شبکه مستقل خوراک هستند، یک از اولویت‌های من در رسانه ملی در کنار این ۲۰ و چند شبکه که ایجاد شد، شبکه تلویزیونی خوراک بود، عمر مدیریتی‌ کفاف نداد و  نشد، خوراک هم فرهنگ، هم هنر، هم اقتصاد است و با زندگی مردم رابطه مستقیم دارد».

ایران، مکزیک، چین و ژاپن از جمله کشورهایی هستند که تمدن قدیمی آشپزی دارند، اما ایران در مقایسه با سه کشور دیگر هنوز نتوانسته به جایگاه مطلوب خود در معرفی میراث غذایی مان دست پیدا کند، میراثی که تنها در یک شهر یعنی رشت به عنوان شهر خلاق غذا به ثبت رسیده است.
عدم برندسازی در گردشگری غذای ایران

مهندس ضرغامی دلیل این امر را عدم برند سازی می داند، کاری که به یک حرکت عجیب و شگفت‌انگیز نیاز ندارد و همین که خوراک‌های ایرانی به عنوان میراث‌فرهنگی ناملموس شناسایی و ثبت ملی شده و پرونده‌های آن برای ثبت جهانی در یونسکو آماده شود، اولین و مهم­ترین گام برداشته شده است.

جمهوری آذربایجان در این زمینه تا حدودی عملکرد موفقی داشته، چرا که سال ۲۰۱۲ با محوریت سازمان جهانی گردشگری همایش طعم جاده ابریشم را برگزار کرد، گردشگری روستایی را توسعه داد و محصولات غذایی خود را برندسازی کرد و در نهایت نان لواش را به عنوان میراث‌فرهنگی ناملموس ۵ کشور که ایران هم جز آنهاست، در یونسکو به ثبت رساند.

ضرورت تدوین «اطلس خوراک ایران»

این در حالی است که عدم توجه به موضوع خوراک به عنوان یک مولفه فرهنگی و یکی از جاذبه های گردشگری باعث شده بسیاری از غذاهای محلی ایران در آستانه فراموشی قرار گیرد.

در این راستا تدوین اطلس خوراک ایران به عنوان یکی از مهم‌ترین نیازها و ضروت‌های گردشگری خوراک، می‌تواند علاوه بر کمک به ثبت تفاوت‌ها و تنوع‌های غذایی نقاط مختلف به شناسایی و سپس تجاری‌سازی و برندسازی خوراک ایرانی به عنوان یک فرهنگ جامع از انواع خوراکی‌ها و نوشیدنی‌های مناطق مختلف ایران، پیشینه، تنوع و روش‌های تهیه، خواص و فواید غذاها و خوراک‌ها را سازگار با جغرافیای پهناور ایران معرفی کند.

انتهای پیام/